Dici enim nihil potest verius. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Confecta res esset. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

1. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
2. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Recte dicis; Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Explanetur igitur. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.

Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Et quidem, inquit, vehementer errat; Duo Reges: constructio interrete. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Negare non possum.

Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

At enim sequor utilitatem.

Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis?

Immo alio genere;

Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.

Peccata paria.

Eaedem res maneant alio modo.

Eam stabilem appellas.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Ita prorsus, inquam;

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Sed nunc, quod agimus; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Dat enim intervalla et relaxat.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Nam quid possumus facere melius?